Czasem jakiś drobiazg po prostu niemożliwie irytuje. Takie niby nic, a człowiek zębami zgrzyta raz za razem. U mnie tak było ze znakiem drogowym na moim osiedlu.
Nie będzie to historia z pod znaku horroru lub tragikomedii. Ot, zwykła sprawa, zakończona sukcesem, która mam nadzieję zainspiruje was do podobnych działań. Continue reading „Czekając na znak”
27 listopada 2017 uczestniczyłem w konsultacjach budżetu Poznania na rok 2018 zorganizowanych przez Klub Radnych Zjednoczona Lewica.
Takie spotkania są niezwykle potrzebne i są, moim zdaniem, świetnym sposobem na rozwiązanie konkretnych, małych i dużych, problemów poznanianek i poznaniaków. Duże brawa dla radnych lewicy, z panią radną Kretkowską na czele, za zorganizowanie tego spotkania.
Niestety, budżet najwyraźniej zalicza się do tej kategorii produktów co parówki: efekt końcowy możesz lubić bądź nie, ale stanowczo nie chcesz wiedzieć jak powstaje. Continue reading „Jak ulepszyć konsultacje budżetowe”
Nie istnieje coś takiego jak winda dla osób z niepełnosprawnością. Nie istnieje coś takiego jak winda dla osób na wózkach. Jak to? Otóż nie jest fizycznie możliwe skonstruowanie dźwigu osobowego, który byłby w stanie przewozić osoby na wózkach, ale nie byłby w stanie przewozić osób pełnosprawnych. Windy są dla wszystkich. Continue reading „O mitycznych windach dla niepełnosprawnych”
Już niebawem przybędzie w Poznaniu nowa kawiarnia, która ma szansę dołączyć do grona moich ulubionych „trzecich miejsc” w mieście. Mowa o Dobrej Kawiarni. „Dobra” jest lokalem innym niż wszystkie (a na pewno innym niż większość), ponieważ prowadzić ją będą osoby z niepełnosprawnością intelektualną, w ramach nowopowstałej spółdzielni socjalnej.
Spółdzielnia socjalna to specyficzny rodzaj biznesu, działający na szczególnych zasadach, którego głównym celem jest tzw. aktywizacja zawodowa osób wykluczonych, czyli po prostu zapewnianie pracy ludziom, którzy w normalnych warunkach znaleźć pracy nie mogą (lub mają dużo, dużo trudniej).
Chodzi o osoby takie jak bezdomni, osoby z niepełnosprawnością, osoby uzależnione od alkoholu, byli więźniowie i inne grupy.
Spółdzielnia dostaje z budżetu państwa dotację na start, a także wsparcie w trakcie działąnia. Przy wsparciu tych funduszy (i naszym, o czym dalej) daje pracę osobom, które w innym przypadku byłyby zupełnie wyłączone ze społeczeństwa, ukryte po domach i specjalnych ośrodkach.
A przecież każdy z nas chce się czuć potrzebny.
Ze wszystkich funkcjonujących obecnie programów wspierania zatrudnienia osób z niepełnosprawnością, finansowanie spółdzielni socjalnych wydaje mi się najbardziej racjonalnym i skutecznym. Chciałem to jakoś przyrównać do opisywanego wcześniej absurdu fikcyjnego samozatrudnienia (zob. tekst Radosne rzucanie pieniędzmi w problem), ale… moim zdaniem nie ma porównania.
Dobra Kawiarnia to nie pierwsza tego typu inicjatywa, z którą się spotkałem. Od kilku lat podczas pobytów w San Francisco regularnie odwiedzam Delancey Street Restaurant, prowadzoną przez fundację o tej samej nazwie.
Koncepcja jest podobna: wyszkolenie, zapewnienie pracy, domu i środków do życia dla ludzi, którzy na jednym z życiowych zakrętów wypadli na margines społeczeństwa. W restauracji obsługują klientów byli więźniowie i osoby wychodzące z uzależnień. Świetne jedzenie i wzorowa obsługa.
Jestem przekonany, że w Dobrej Kawiarni będzie równie dobrze.
Dobra Kawiarnia zbiera obecnie fundusze na start: umeblowanie, zatowarowanie i inne cele. Ja już się dorzuciłem i wy też możecie!
Zajrzyjcie na projekt Dobrej Kawiarnii na Polak Potrafi – tam możecie ich wspomóc darowizną i przy okazji zgarnąć dobre nagrody.
Ciekaw jestem z iloma z was zobaczę się na otwarciu. Kto się wybiera?
W czwartek byłem na pierwszej sesji Watsu, czyli terapii w wodzie. W niemożliwie dużym uproszczeniu terapia polega na kontrolowanym majtaniu pacjentem (czyli mną) w wodzie przez terapeutkę (czyli Olę Koziorowską). Jakkolwiek śmiesznie by to nie brzmiało, bardzo skutecznie rozluźnia i rozciąga mięśnie.
I teraz wyobraźcie sobie moje rozluźnione i rozciągnięte zdziwienie, kiedy po wyjściu z basenu do szatni odbyłem taki dialog… Continue reading „O tym, że nie masakra”